Max & The Cuties
Maaike en Wendy hingen weer eens verveeld rond in de oefenruimte waar hun vrienden repeteerden. De hele middag was er een jongen geweest, die hen wat onbeholpen het hof had proberen te maken. De meiden waren hem en het wachten meer dan beu en besloten van de nood een deugd te maken. Ze schreven hun eerste liedje ‘ugly boy’. Een nog net niet meerderjarige drumster bleek voor handen (Alicia) en nadat er in Anne een donkerblonde bassiste was gevonden, was de band compleet (en qua haarkleurverdeling in balans) en schreven de meiden een handvol nummers waarvan ze er ergens in 2006 een paar op myspace plaatsten.
De liedjes werden op waarde geschat. Sterke melodieën met ontwapenende teksten en dat allemaal pretentieloos verpakt. Tot hun eigen verrassing gebeurde er vervolgens van alles. Ze traden op bij Llink op Radio 5, ze speelden op Crossing Border en openden in een uitverkocht Rotown voor de lokale helden van Mono. The Cuties werden talk of the town in Rotterdam en tekenden en passant een platendeal bij het kleine doch gerenommeerde indielabel Living Room Records.
In de periode daarna werd veel gespeeld (oa een toer met the Ian Fays uit de USA), stond de band op een mp-3voor12 compilatie en werden instant hits geschreven over slecht betaalde bijbaantjes, logeerpartijen en de ijscoman op de hoek. Corno Zwetsloot legde één en ander vast en het resultaat was het debuutalbum Ah-Ah-Aah.
De recensies in oa OOr en LiveXS waren lovend en rocktempels als Tivolli, Paradiso en Doornroosje vielen over elkaar heen om de dames te boeken. Shows met Claw Boys Claw, Kimya Dawson en Operator Please waren het gevolg. In 2008 stonden The Cuties tussen hun studies en bijbaantjes door gemiddeld 3 x per maand op het podium. En zelfs in bladen als Cosmo Girl en Viva deden ze het goed.
Na een rustigere periode in 2009 kwamen The Cuties met drummer Max op de proppen om weer een andere wending te geven aan hun voorspoedige loopbaan. Met een nieuwe set vol spannende en ambitieuze liedjes bewees het kwartet verder te kunnen kijken dan zomerse pop. Gelukkig speelde de band nog even pretentieloos en ongedwongen als vroeger, zodat er nog zonder zorgen genoten kon worden van de catchy melodieën, hemelse koortjes en dansbare ritmes.
Max & the Cuties speelden in 2010 en 2011 vooral in Rotterdam en omstreken en vond het toen tijd worden voor een nieuwe plaat.
Waar hun debuut een echte lenteplaat is, werd It's Easy de fijnste nazomerplaat in tijden. Kort, catchy en een prima medicijn tegen de sores van alledag. Werkloosheid, moeite met opstaan, kledingstress en uit je comfortzone stappen; Max & the Cuties zong het allemaal van zich af.
Ontwapenend fris en toch verdacht ouderwets, zoals inspiratiebronnen She & Him en The Moldy Peaches dat ook zo goed kunnen. Hun gave voor het maken van fijnzinnige indiepop stond het speelplezier in ieder geval niet in de weg. Toen de producer vlak voor de opnames quasi-interessant vroeg wat voor cd Max & the Cuties wilde maken, keek het gezelschap hem verwonderd aan en zei iemand: “een uhh...leuke.” In die verraderlijk lastige opzet zijn zij meer dan geslaagd.
Na het uitbrengen van It's Easy echter, werden 2 van de Cuties moeder en kregen ze allen serieuze banen waardoor er minder tijd was voor creativiteit. Wel lagen er nog 4 nieuwe nummers en Max & the Cuties waren dan ook blij verrast toen het Canadese label Fallen Love Records hen vroeg om een split-single te maken met een van hun eigen bands. Een goede reden om nog één keer de studio in te duiken.
Het resultaat was het charmante O Nostalgia met op de andere kant van de single de jongens van Laughed the Boy. Het uitbrengen van de laatste songs en het afscheid van het podium (na bijna 10 jaar) werd uitgebreid gevierd op 3 juli 2015. Nu komen Max & the Cuties alleen nog bij elkaar om snoep te eten, spelletjes te spelen, in de karaokebar en dagjes naar de Efteling!
Snoep verstandig. Luister Max & The Cuties. 4-ever.
Foto's
Maaike en Wendy hingen weer eens verveeld rond in de oefenruimte waar hun vrienden repeteerden. De hele middag was er een jongen geweest, die hen wat onbeholpen het hof had proberen te maken. De meiden waren hem en het wachten meer dan beu en besloten van de nood een deugd te maken. Ze schreven hun eerste liedje ‘ugly boy’. Een nog net niet meerderjarige drumster bleek voor handen (Alicia) en nadat er in Anne een donkerblonde bassiste was gevonden, was de band compleet (en qua haarkleurverdeling in balans) en schreven de meiden een handvol nummers waarvan ze er ergens in 2006 een paar op myspace plaatsten.
De liedjes werden op waarde geschat. Sterke melodieën met ontwapenende teksten en dat allemaal pretentieloos verpakt. Tot hun eigen verrassing gebeurde er vervolgens van alles. Ze traden op bij Llink op Radio 5, ze speelden op Crossing Border en openden in een uitverkocht Rotown voor de lokale helden van Mono. The Cuties werden talk of the town in Rotterdam en tekenden en passant een platendeal bij het kleine doch gerenommeerde indielabel Living Room Records.
In de periode daarna werd veel gespeeld (oa een toer met the Ian Fays uit de USA), stond de band op een mp-3voor12 compilatie en werden instant hits geschreven over slecht betaalde bijbaantjes, logeerpartijen en de ijscoman op de hoek. Corno Zwetsloot legde één en ander vast en het resultaat was het debuutalbum Ah-Ah-Aah.
De recensies in oa OOr en LiveXS waren lovend en rocktempels als Tivolli, Paradiso en Doornroosje vielen over elkaar heen om de dames te boeken. Shows met Claw Boys Claw, Kimya Dawson en Operator Please waren het gevolg. In 2008 stonden The Cuties tussen hun studies en bijbaantjes door gemiddeld 3 x per maand op het podium. En zelfs in bladen als Cosmo Girl en Viva deden ze het goed.
Na een rustigere periode in 2009 kwamen The Cuties met drummer Max op de proppen om weer een andere wending te geven aan hun voorspoedige loopbaan. Met een nieuwe set vol spannende en ambitieuze liedjes bewees het kwartet verder te kunnen kijken dan zomerse pop. Gelukkig speelde de band nog even pretentieloos en ongedwongen als vroeger, zodat er nog zonder zorgen genoten kon worden van de catchy melodieën, hemelse koortjes en dansbare ritmes.
Max & the Cuties speelden in 2010 en 2011 vooral in Rotterdam en omstreken en vond het toen tijd worden voor een nieuwe plaat.
Waar hun debuut een echte lenteplaat is, werd It's Easy de fijnste nazomerplaat in tijden. Kort, catchy en een prima medicijn tegen de sores van alledag. Werkloosheid, moeite met opstaan, kledingstress en uit je comfortzone stappen; Max & the Cuties zong het allemaal van zich af.
Ontwapenend fris en toch verdacht ouderwets, zoals inspiratiebronnen She & Him en The Moldy Peaches dat ook zo goed kunnen. Hun gave voor het maken van fijnzinnige indiepop stond het speelplezier in ieder geval niet in de weg. Toen de producer vlak voor de opnames quasi-interessant vroeg wat voor cd Max & the Cuties wilde maken, keek het gezelschap hem verwonderd aan en zei iemand: “een uhh...leuke.” In die verraderlijk lastige opzet zijn zij meer dan geslaagd.
Na het uitbrengen van It's Easy echter, werden 2 van de Cuties moeder en kregen ze allen serieuze banen waardoor er minder tijd was voor creativiteit. Wel lagen er nog 4 nieuwe nummers en Max & the Cuties waren dan ook blij verrast toen het Canadese label Fallen Love Records hen vroeg om een split-single te maken met een van hun eigen bands. Een goede reden om nog één keer de studio in te duiken.
Het resultaat was het charmante O Nostalgia met op de andere kant van de single de jongens van Laughed the Boy. Het uitbrengen van de laatste songs en het afscheid van het podium (na bijna 10 jaar) werd uitgebreid gevierd op 3 juli 2015. Nu komen Max & the Cuties alleen nog bij elkaar om snoep te eten, spelletjes te spelen, in de karaokebar en dagjes naar de Efteling!
Snoep verstandig. Luister Max & The Cuties. 4-ever.
Foto's